Ο Γιώργος και η τρελοπαρέα του

Ο πολιτικός γίγαντας σώζει τη χώρα

Ο Γιώργος Παπανδρέου όταν ανέλαβε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είχε απ’ ότι φαίνεται πολλά σχέδια. Άλλα τα υλοποίησε, δυστυχώς, και άλλα όχι. Συνέβαλλε τα μάλα στην καταστροφή της χώρας και αργά-αργά αποχωρεί μπας και σώσει το τομάρι του από τα χειρότερα. Μένει πίσω όμως ένα μέρος από τα σχέδιά του. Αυτό της ηλιθιοποίησης του βουλευτικού πληθυσμού. Και για να μη γίνομαι ισοπεδωτικός, η “ηλιθιοποίηση” ίσως να ακούγεται βαριά λέξη. Η “ασχετοποίηση” ίσως είναι πιο ταιριαστή… Εξηγούμαι: στις λίστες των υποψηφίων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ στις προηγούμενες εκλογές συμπεριελήφθησαν δεκάδες “νέοι πολιτικοί”. Αυτό από μόνο του ακούγεται θετικό. Μια ματιά όμως σε μερικά από τα ονόματα των εκλεγέντων αρκεί για να βγει το συμπέρασμα: ο Γιώργος επεδίωκε να εκλεγούν πρώτα όλοι οι προσωπικοί του φίλοι, αυτοί που γνώρισε στο γυμναστήριο, στο κανό, στα σαββατιάτικα πατέ-πάρτι, στις κρατικοδίαιτες ΜΚΟ κ.λπ. Δευτερευόντως έβαλε στα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ, μια σειρά από εύκολα ελέγξιμα και χειραγωγίσιμα πρόσωπα που τον στήριξαν μέχρι σήμερα φανατικά. Πρόσωπα που ουδεμία σχέση είχαν (και εξακολουθούν να μην έχουν) με την πολιτική, με τους αγώνες, με την κοινωνική δράση και άλλες τέτοιες παράξενες – γι’ αυτούς – λέξεις.
Παραθέτω: Εύα Καϊλή (ιδιότητα: όμορφη εκφωνήτρια ειδήσεων)
Πέμη Ζούνη (ιδιότητα: παρηκμασμένη ηθοποιός)
Γιάννης Βούρος (ιδιότητα: ακόμα πιο παρηκμασμένος ηθοποιός)
Γιώργος Λιάγκας (ιδιότητα: τηλεπαρουσιαστής πρωινάδικων και τηλεπαιχνιδιών, δεν εξελέγη ευτυχώς και έτσι η τηλεόραση κέρδισε έναν ακόμα αστέρα)
Μάγια Τσόκλη (ιδιότητα: κόρη διάσημου εικαστικού καλλιτέχνη και παραγωγός βαρετών ντοκιμαντέρ της κρατικής τηλεόρασης, λόγω πλήρους απιθανότητας της εκλογής της, ο Γιώργος την έκανε βουλευτή επικρατείας)
Άννα Νταλάρα (ιδιότητα: σύζυγος πανταχού παρόντα διάσημου τραγουδιστή, μετά την εκλογή της πάγωσε η τζιμινιέρα)
Άντζελα Γκερέκου (ιδιότητα: σύζυγος διάσημου λαϊκού τραγουδιστή με χρέη στην εφορία, πρόσθετα προσόντα: τέως όμορφη Κερκυραία ηθοποιός)
Άννα Βαγενά (ιδιότητα: ξεπεσμένη ηθοποιός, σύζυγος γνωστού ξεπεσμένου τραγουδοποιού, δεν εξελέγη αλλά μπήκε στη βουλή μετά την παραίτηση της Πέμης Ζούνη)
Άννα Φόνσου (ιδιότητα: ηθοποιός περασμένων δεκαετιών, δεν εξελέγη)
Σοφία Σακοράφα (ιδιότητα: πρώην ακοντίστρια, αυτή δεν του έκατσε ως προς την ηλιθιότητα, προέκυψε ξύπνια και λάκισε νωρίς από το ΠΑΣΟΚ)
Άρια Αγάτσα: (ιδιότητα: εκφωνήτρια αθλητικών ειδήσεων στην τηλεόραση, αυτή με το ηλίθιο χαμόγελο)

Με την ψήφο των περισσοτέρων εξ’ αυτών έχουν περάσει μνημόνια και μεσοπρόθεσμα και νέα μνημόνια και ποιος ξέρει τι ακόμα. Κάποια από αυτά τα πρόσωπα (π.χ. Μάγια Τσόκλη) παραιτήθηκαν για να σώσουν την ψυχή τους αφού προηγουμένως πήγαν σαν τα πρόβατα και ψήφισαν το νέο μνημόνιο. Κάποια άλλα (π.χ. Άννα Βαγενά) ανέλαβαν τώρα που το σκάφος βουλιάζει και φρόντισαν για το προφίλ τους ψηφίζοντας όχι. Με την παραίτηση της Τσόκλη αναλαμβάνει η κυρία Τατιάνα Καραπαναγιώτη (μα ποια είναι αυτή;). Μια γρήγορη επίσκεψη στο βιογραφικό της (τηλεόραση, ιδιωτικά σχολεία κ.λπ.) είναι αποκαλυπτική του παρελθόντος της. Απλώς το παραθέτω (με υπογραμμισμένα διάφορα ονόματα) με την βεβαιότητα ότι και αυτή θα ακολουθήσει πιστά το αφεντικό της που την έβαλε στη Βουλή…

Royal College of Art, MA in Illustration, 1997 Λονδίνο
London Institute, L.C.P.D.T., BA (HONS) Photography, 1994 Λονδίνο
London Institute, L.C.P.D.T., Foundation in Media Studies, 1991 Λονδίνο
Σχολή Μωραΐτη, Απολυτήριο Λυκείου,1989 Αθήνα

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

2008 – Παραγωγή, « Εντός και Εκτός Έδρας»,Παρουσίαση Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων Εντός και Εκτός Έδρας», Βιβλιοθήκη Φίλων τη Μουσικής

2008 – Παραγωγή, ΣΕΙΡΑ: Επαγγελματικός Προσανατολισμός», Σύλλογος « Οι Φίλοι της Μουσικής»

2008 – Παραγωγή « ¨Ένας Μοντέρνος Παυσανίας με τον Γιάννη Βαρβιτσιώτη», ΕΡΤ

2008 – Executive producer, « ΟΙ ΝΕΟΙ ΦΑΚΕΛΟΙ με τον Αλέξη Παπαχελά », ΣΚΑΙ, Αθήνα

2008 – Παραγωγός, « ¨Έρευνα με τον Παύλο Τσίμα », Mega, Αθήνα

2007 – Παραγωγός , «ΣΕΙΡΑ: Ανέγερση του Νέου Μουσείου Ακρόπολης», Οργανισμός Νέου Μουσείου Ακρόπολης, Αθήνα

2006 – Παραγωγός, «Πρωταγωνιστές με τον Σταύρο Θεοδωράκη» , Mega, Αθήνα

2007 Παραγωγός, « ΕΛΛΗ με την Έλλη Στάη», Mega, Αθήνα

2005 Παραγωγή « Ανακαλύπτοντας το Δίον, την Αρχαία Μεσσήνη, την Αρχαία Ολυμπία», Εκπαιδευτικά Ντοκιμαντέρ , Σύλλογος « Οι Φίλοι της Μουσικής»

2004 – Παραγωγή διαφημιστικών spot, εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ«, Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη, Αθήνα

2004 – 2008 Executive producer, «ΟΙ ΦΑΚΕΛΟΙ με τον Αλέξη Παπαχελά«, MEGA, Αθήνα

2004 – 2005 Παραγωγός, « 42 Λεπτά με τη Μάρα Ζαχαρέα», Mega, Αθήνα

2001 – Παραγωγός, Urgh Cine and TV Productions, Αθήνα

1997 – 2001 Δημιουργία εξώφυλλων για εκδοτικούς οίκους Penguin Βοοks, Faber& Faber, Random House, Granta Books, Hamilton Press, Εκδόσεις Ωκεανίδα

2001 – 2002 Διεύθυνση μηνιαίου περιοδικού «Θεατής», Αθήνα

1998 – 2000 Διεύθυνση εκδοτικού οίκου «Salvo Publications», Royal College of Art, Λονδίνο

PROJECTS

2004 Παραγωγή εταιρικό βίντεο «Το Μέγαρο Μουσικής ως Συνεδριακό Κέντρο», Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Αθήνα

2004 Παραγωγή βίντεο «Ο Θανάσης Λάλας μιλάει..», ΔΕΣΤΕ, Αθήνα

2004 Παραγωγή βίντεο «Lucky Strike, Famous People», Γκαλερί Ζουμπουλάκη, Αθήνα

2004 Παραγωγή βίντεο, «Pipikos sur la terrace», Γκαλερί Ζουμπουλάκη, Αθήνα

2004 Παραγωγή διαφημιστικό tv spot, Eλληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, Αθήνα

2004 Παραγωγή βίντεο, τμήμα Αρχιτεκτονικής, Υπουργείο Πολιτισμού, Έκθεση Expo Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη

2002 Φωτογραφική έκδοση σε συνεργασία με τον συγγραφέα Τάκη Θεοδωρόπουλο, «Οι Εφτάψυχες των Αθηνών», Εκδόσεις Ωκεανίδα, Aθήνα

2002 «Η αποθήκη», φωτογραφίες, limited edition 1/18 , Γκαλερί Ζουμπουλάκη, Αθήνα

1999 Καλλιτεχνική διεύθυνση, «Μέγαρο Μουσικής Ημερολόγιο 2000 «, Mέγαρο Μουσικής Αθηνών, Αθήνα

1998 «Photo – Box», limited edition 1/100 , Colette, Παρίσι

1998 Καλλιτεχνική διεύθυνση, «Halepi Restaurant», Λονδίνο

1998 Καλλιτεχνική διεύθυνση, «Whistles Press Day «, Λονδίνο

1997 Φωτογράφηση, «Don Giovanni», Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Αθήνα

1997 «Photo – Box», limited edition 1/2000, Whistles, Λονδίνο

1997 Kαλλιτεχνική διεύθυνση, «Literary evenings at the Purcell Room & Queen Elisabeth hall, South Bank Center», Λονδίνο

1997 Καλλιτεχνική διεύθυνση, Joy to the World», Charity Εvent, Henry Moore Galleries, Royal College of Art, Λονδίνο

1996 Φωτογράφηση, «La Traviata», Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Αθήνα

1996 Παραγωγή βίντεο προβολής για την μουσική σύνθεση «La Plage by Sir Harrison Birtwistle», Purcell Room, South Βank Center, Λονδίνο

ΕΚΘΕΣΕΙΣ

Απρίλιος 2000 «Doors & Windows», Ατομική έκθεση, Egg, Λονδίνο

Ιούνιος 1997 «Plakate – 100 Best Posters», Βερολίνο

Απρίλιος 1997 «In Memory of W. B. Yeats» by W. H. Auden, 1ο Βραβείο «Folio Society Annual Competition», Gubelkian Galleries, Λονδίνο

Μάρτιος 1997 «The New York Trilogy» by Paul Auster, Ατομική έκθεση, Hockney Gallery, Λονδίνο

ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ

2009 Πρόεδρος «Ο Όμιλος Φίλων της Αθήνας»

ΑΛΛΑ ΠΡΟΣΟΝΤΑ

Ξένες γλώσσες:

Αγγλικά και Γαλλικά

Η άλλη «πραγματικότητα» και η πραγματικότητα

Η άλλη πραγματικότητα

Η πραγματικότητα είναι μια και μοναδική. Όσο κι αν ο οδοστρωτήρας του μεταμοντέρνου σχετικισμού παρασύρει την πραγματικότητα και την παραμορφώνει κάτω από το πρίσμα των – τάχα – πολλαπλών και ισοδύναμων όψεων, μεταδίδοντάς την εκ των υστέρων ρετουσαρισμένη ως πολυδιασπασμένη αναγκαιότητα, η εξουσία είναι αυτή που χειρίζεται και θέτει τους κανόνες του επικοινωνιακού παιχνιδιού. Και η εξουσία –σε κάθε έκφανσή της- έχει κάθε λόγο να συντηρεί, να αναπαράγει και να διαιωνίζει ένα σύστημα στρέβλωσης της πραγματικότητας και, υποτίθεται, θέασης και βίωσής της, πολυπρισματικά. Όμως η πραγματικότητα είναι μία και μοναδική. Αυτήν την πραγματικότητα την έζησε χτες ένα τεράστιο μέρος του ελληνικού πληθυσμού με έναν και μοναδικό τρόπο όσο κι αν τα κυρίαρχα media πάσχισαν, και απ’ ότι μαθαίνω τα κατάφεραν, να την παρουσιάσουν ως μια άλλη πραγματικότητα. Ο τρόπος, λοιπόν, που βιώθηκε η πραγματικότητα χτες, 12 Φεβρουαρίου 2012, είχε μυρωδιά από χημικά, είχε κυνηγητό σε όλες τις μεγάλες πόλεις και κυρίως στην Αθήνα, είχε πολύ, πάρα πολύ ξύλο. Είχε άρωμα κρατικής τρομοκρατίας, είχε σαφή πρόθεση να τρομάξει τον κόσμο, να τον ματώσει, να τον διώξει, να τον πληγώσει. Το ότι χτες δεν είχαμε νεκρούς είναι καθαρή σύμπτωση. Αν αυτή η κατάσταση συνεχιστεί, είναι σίγουρο ότι σύντομα θα μετρούμε τις διαδηλώσεις με όρους πολεμικής ανταπόκρισης. Από την άλλη, όσοι συμπολίτες μας, ανεξήγητα (δεν μπορώ πια να ερμηνεύσω – και δε θέλω – τον ωχαδερφισμό των ανθρώπων που μοιραζόμαστε τον ίδιο αέρα ή καλύτερα που μου στερούν τον αέρα) δεν κατέβηκαν χτες στους δρόμους, βίωσαν μια πραγματικότητα εντελώς διαφορετική, με δυο όψεις: Η μια όψη ήταν ο καθωσπρεπισμός του αστικού συστήματος εντός του κοινοβουλίου που, αγωνιούσε, και καλά, με περισσή υποκρισία να “σώσει” τη χώρα. Συνεπικουρούμενο, δυστυχώς, από μια ανήμπορη και καθεστωτική Αριστερά που ενώ το ξέρει ότι με αυτούς τους όρους και με αυτή την αστική συμπεριφορά μόνο ηττημένη μπορεί να είναι, δεν τολμά να κάνει ένα βήμα πιο πέρα από τον φετιχισμό της διατήρησης της νομιμότητας. Δεν παίρνει τη μεγάλη απόφαση, αφενός να δώσει τις μάχες ενωμένη και αφετέρου να αντιπαρατεθεί στη βία με τον μόνο τρόπο που μπορεί να είναι αποτελεσματικός. Καταλαβαινόμαστε, ελπίζω… Η άλλη όψη ήταν η υπερπροβολή, μέχρι τα όρια της πλήρους διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, των καμμένων κτιρίων και η απόδοση ευθυνών στον πιο εύκολο, διαχρονικά, στόχο: σε κάποιους ανώνυμους “γνωστούς-αγνώστους κουκουλοφόρους”. Πέραν του ότι στις διαδηλώσεις όλοι πλέον φορούν μάσκες και κουκούλες για προστασία, ο μύθος αυτός πρέπει να τελειώσει. Δεν ισχυρίζομαι ότι οι δυνάμεις της κρατικής καταστολής δε διαθέτουν παρακρατικούς μηχανισμούς υποκίνησης και εκμετάλλευσης καταστάσεων αλλά, ειδικά χτες, μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων, είχαν τη διάθεση – και πολλοί το έκαναν – να πιάσουν και να πετάξουν πέτρες και καρέκλες και μάρμαρα και κάδους σκουπιδιών. Δεν ήταν όλοι μπαχαλάκηδες… Ο κόσμος αρχίζει να καταλαβαίνει ότι στις πορείες πρέπει να κατεβαίνει συγκροτημένα και προετοιμασμένος με τα απαραίτητα, αμυντικά μέσα – σε πρώτη φάση – δηλαδή αντιόξινα υγρά, μάσκες, ειδικά γυαλιά κ.λπ. Και σε δεύτερη φάση με όλα τα απαραίτητα μέσα για να επιβιώσει, να μείνει ζωντανός – κυριολεκτικά – απέναντι στη θηριωδία του κρατικού στρατού των ένστολων χοίρων. Η Αριστερά και πάλι δεν μπόρεσε, για πολλοστή φορά, να βοηθήσει αυτές τις χιλιάδες ανθρώπων. Δεν τους έδωσε ένα πλάνο δράσης. Δεν τους είπε πού να πάνε όταν αρχίσει ο χημικός πόλεμος, δεν πρότεινε σημεία συνάντησης και συγκέντρωσης, συγκροτημένης δράσης και αντίδρασης. Αντί η Αριστερά και κάθε κινηματική ομάδα να έχει δώσει σαφείς οδηγίες για το πώς συμπεριφερόμαστε όταν οι απέναντι μας σκοτώνουν, περιορίστηκε στις τηλεοπτικές καταγγελίες της αστυνομικής βίας. Με κραυγές στα κανάλια δεν αποτρέπονται οι μπάτσοι. Χρειάζονται συγκεκριμένες δράσεις: Παραδείγματος χάριν: οι κάτοικοι των Νοτίων Προαστίων συγκεντρωνόμαστε εκεί, τα μέλη του σωματείου τάδε συγκεντρωνόμαστε πιο κει, οι άνεργοι του κέντρου λίγο πιο πέρα κ.λπ και επανασυντασσόμαστε. Και δεν υποχωρούμε. Δεν υπερασπίζομαι επ’ ουδενί τις στρατιωτικού τύπου φανφαρόνικες παρελάσεις-επιδείξεις του ΠΑΜΕ αλλά το ακριβώς αντίθετο: την αλληλεγγύη μας και τη συντήρηση του ενστίκτου επιβίωσης την ώρα που ο στρατός επιτίθεται. Και την αυτονόητη υποχρέωση να το κάνουμε αυτό συγκροτημένα και συλλογικά, δίπλα σε φίλους και γνωστούς. Όσοι άνθρωποι βρέθηκαν χτες στις διαδηλώσεις, είναι σήμερα πιο πλούσιοι σε εμπειρίες. Το σύνθημα που απηχεί καλύτερα τη διάθεση όλου αυτού του κόσμου είναι «Στο δρόμο, στο δρόμο, να σπάσουμε τον τρόμο». Και μαζί του να σπάσουμε τον παραμορφωτικό καθρέφτη της μεταμοντέρνας πολυπρισματικής πραγματικότητας που παρουσιάζουν θραυσματικά τα κυρίαρχα media. H πραγματικότητα που ζούμε είναι μια, μοναδική και ζοφερή. Στο δρόμο, στο δρόμο, να σπάσουμε το ζόφο.

Η πραγματικότητα

Και έξω και μέσα

Και έξω και μέσα

Η 3η Μαίου 1808 - Francisco Goya (1814)

Δεν πιστεύω ότι οι λύσεις θα προκύψουν μέσα από τη Βουλή… Αλλά… Αλλά αφού υπάρχει η δυνατότητα κάποιοι να βρίσκονται μέσα στη Βουλή, όταν όλοι οι υπόλοιποι θα υφιστάμεθα τον χημικό πόλεμο των μπάτσων και του κράτους εναντίον των ανθρώπων, ας τα κάνουν μαντάρα! Εννοώ τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ. Ζούμε οριακές καταστάσεις. Οριακά πρέπει να απαντήσουμε. Ας αποτρέψουν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ την ψήφιση του τέλους της «ελεύθερης» Ελλάδας. Εμείς απ’ έξω θα κάνουμε τα πάντα. Ας το κάνουν κι αυτοί. Υπάρχουν τρόποι. Έτσι κι αλλιώς έχουν βουλευτική ασυλία. Ας αρχίσουν να ουρλιάζουν, ας σπάσουν τα μικρόφωνα, ας κατεβάσουν τους διακόπτες του ηλεκτρικού, ας κατουρήσουν στα έδρανα, ας πετάξουν σαϊτες και φειγ βολάν και αυγά (και ό,τι άλλο είναι διαθέσιμο). Ας βγουν στο περιστύλιο και ας αρχίσουν να φωνάζουν με ντουντούκες, να εμποδίσουν τους μπάτσους με τα σώματα τους και στο τέλος να ενωθούν με το πλήθος. Ας μην αφήσουν να ολοκληρωθεί η συζήτηση. Και, όχι, δεν πρόκειται για αντιδημοκρατική συμπεριφορά αλλά για βαθύτατα δημοκρατική (ακόμα και για τη στρεβλωμένη νεοελληνική Δημοκρατία). Όλες οι δημοσκοπήσεις αποδεικνύουν ότι αυτοί που μας κυβερνάνε (και δεν εννοώ τους πραγματικούς κυβερνήτες, Ε.Ε. ΔΝΤ, Τρόικα), δηλαδή ο Παπαδήμος, το ΠΑΣΟΚ, η Ντόρα και ο Καρατζαφύρερ δεν αποτελούν την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος. Άλλωστε δεν εξελέγησαν με πρόγραμμά τους τα Μνημόνια. Είναι πραξικόπημα αυτό που έχουν κάνει. Είναι συνταγματική εκτροπή. Ας εμποδίσουμε την περαιτέρω εξαθλίωση και ας κοιτάξουμε μπροστά με νέους όρους. Οι απέξω θα κάνουμε τα πάντα. Πρέπει και οι από μέσα!
Τέλος στον καθωσπρεπισμό και τους καλούς τρόπους. Τέλος στην αστική συναίνεση και την ευγένεια.